Monika Tietze


Arzgebirgsches von Monika Tietze

Himmelschlüssele


De Wies ward nooch’n Winter langsam grü,

e warmer Frühgarsch-Regn wäscht alles raa.


Un nabn dor Brunnekress an Bachel hie

hob iech e Himmelschlüssele gesaah!


Is erschte Himmelschlüssele dies Gahr!

E dicker Stiel mit gelbe Blüten drauf.

Iech simpelier: Is dos de wirklich wahr,

schließt mir dos Blümel mol ne Himmel auf?


Un wenn iech’s opflück: Find iech nochert Ruh?

Do gieht e Lüftel sachte drüber wag,

is Schlüsselblümel nickt mir lustig zu,

iech lach un less dos Blümel an senn Flack.


Monika Tietze














Amsel-Lied



Früh üm fünfe singt de Amsel

of dor hächsten Spitz vun Baam.

Mancher tät do gern noch schlofen,

doch se reißt ne aus senn Traam.


Uhne Flöt un uhne Noten

pfeift de Amsel laut ihr Lied.

Lustig gieht dar gelbe Schnobel

un is Schwanzel wippt wing miet.


Wenn se afängt, is noch duster

un de Nacht noch net vorbei.

Worüm singt se de su zeitig,

worüm macht se setts Geschrei?


Denkt se epper gar, ihr Liedel

weckt ne Tog vun Schlofen auf?

Ka schie sei: E Fünkel später

steigt de Sonn an Himmel nauf!


Monika Tietze











Gänseblümel


Iech kenn e klaanes Blümel,

dos guckt mich freindlich a.

De Mitt is gelb un außen

sei weiße Blaatle dra.


Is blüht in Gahr beizeiten

un bis zun erschten Schnee.

Mor finds in Tol ganz drunten

und drubn of mancher Höh.


„Er liebt mich net, er liebt mich?“,

kast du dos Blümel frogn.

Wenns letzte Blaatel wag is,

ward’s dir de Antwort sogn.


Fährt mol dor Rasenmäher

ganz brummig drüberwag,

do kauerts sich in Gros nei

und rührt sich net vun Flack.


Un is dar Schrack vorüber,

richt sich dos Blümel auf,

is schüttelt kurz sei Köppel

un lacht zun Himmel nauf!


  Monika Tietze


Gahr für Gahr

 

Un heier kimmt dor gruße Gung

zun Fast net aus dor Fremd eham.

Dor Klaane huppt net rüm vor Frad,

dor gruße Gung, dar is Soldat.

De Mutter sorgt sich üm sei Labn.


Dor Raacherma stieht of’n Tisch,

doch kaaner zünd e Karzel a.

Nu kimmt se bal, de Heilge Nacht,

un überol is Glanz un Pracht,

doch niemand frat sich racht do dra.


Dor Vater sitzt an Tisch un denkt:

Heit steigt kaa Himmelsfrieden ro.

Ganz sachte bricht de Dammring rei.

Wu ward dä unner Grußer sei?

Ach, wär dor Gung när itze do.


Un egal wieder, do un dort,

muss manche Mutter dos dorlabn.

Ward dä de Walt, wardn dä de Leit,

zu kaaner Zeit emol gescheit?

Sollt‘s kaamol Frieden gabn?


Monika Tietze


Uwatter

 

Kaa Vögele singt, mor denkt, is ward Nacht.

Kaa Blaatl rührt sich an Baam.

E Blitz zuckt zur Ard, e Donnerschlog kracht,

e Kaferle rennt üm sei Labn.


Do klatschen de erschten Troppen ganz gruß

un laut an de Fansterscheib na.

E Sturmwind stieht auf, e Brausen gieht lus –

un dann fängt is Uwatter a!


Es gießt wie aus Kanne, dos plascht richtig ro,

de Stroß ward ganz fix ze enn Bach.

Dor Wind trebbt is Wasser in Welln nauf un no

un Graipele prasseln of’s Dach.


De Regnrinn läft über, is Wasserfass aah,

ringsüm is e aanzigs Gepfatsch.

De Sonnehut-Pflanzle, die warn noch su klaa.

Nu liegn se ganz traurig in Matsch.


Dann ward’s wieder haller, dor Regn gieht zerück.

Dor Fink ruft, de Amsel stimmt ei.

De Schwalble, die zwitschern: „Ein Glück, su ein Glück,

is Uwatter is nu vorbei!“


Monika Tietze 

Net su aafach!


Gestatten: Max! Iech tu seit Gahrn

dohier in Ort ne Schneepflug fahrn.

Doch kaum gibt’s Schnee, paar Fosern bluß,

do gieht for miech dor Ärger lus.


Wenns glatt is, muss iech Staanle straae,

do könnten sich de Leit doch fraae!

Se regn sich auf! Dos is ein Schwafeln,

iech tät doch när de Stroß aufrafeln.


Wenn annere in Bett noch traame,

– iech nenn mol lieber kaane Naame –

do muss iech naus in Kält un Schnee,

iech raim de Stroß ubn of dor Höh.

 

Iech frier, mei Gack ward langsam zach –

de Leit beschwern sich übern Krach!

Se sogn, mor ka bluß drüber lachen,

iech sollt doch früh wing sachter machen.


„Do raim när mol mein Huf miet, Max,

dos is for diech doch bluß e Klacks!“

Su aafach reden manche Leit,

iech glaab, die sei net racht gescheit.


Dor Egon schreit: „Wos machst de du?

Du schiebst mir doch mei Eifahrt zu!“

Iech gab’s ja zu, dos war net schie,

doch manchmol will’s net annersch gieh.


Deletzt do kam ze mir e Ma

un bläket mich gleich orndtlich a:

„Mei Auto stand an Stroßenrand,

früh war dorvür e weiße Wand!“


Fahr iech zuerscht in Dorf, in öbern,

härt mor de Leit in untern debern.

Iech ka doch net, do saht’s mol ei,

zur gleichn Zeit ubn un unten sei!


Schieb iech nooch rachts, ward sich beschwert;

schieb iech nooch links, is aah verkehrt.

Dan Ärger waar iech mir bal sparn

un Schneepflug när in Sommer fahrn!


Monika Tietze


An Afang vun enn neie Gahr


Is neie Gahr liegt vür mir

wie e weites Fald,

e Fald, vun Schnee bedeckt

un uberührt.

Iech mach mich auf un zieh mei Spur

un wess noch gar net racht,

wuhie mei Wag mich führt.


Is neie Gahr liegt vür mir

wie e tiefer See,

e See, ganz spiegelblank

suweit mor sieht.

Iech schmeiß e Staanel huch un saah,

wie’s nei ins Wasser fällt

un gruße Kreise zieht.


Is neie Gahr liegt vür mir

wie is Himmelszelt,

ganz licht un blau,

ganz uhne Wolkenlast.

E Flieger findt do ubn sei Bah,

e weißer Straaf lecht auf

un is schie bal verblasst.


Ach, möcht dos neie Gahr

net aafach kumme un vergieh!

Könnt’ alles, wos mor sogt un tut

racht grode Spurn

un gute Kreise zieh!

Monika Tietze

Rennschlieten-Fahrt


Klingeling! Mit Hüh un Hott

kimmt dor Schlieten üm de Eck.

„Eigestiegn!“ Dor Kutscher gibt

jeden noch e warme Deck.


Hüste Hotte! Un bargnauf

stemme sich die grußen Pfaar.

Nabn ne Schlieten rennt dor Hund

wie wing albern hie un har.


Sapperlut! Dor Kutscher hot

lustig mit dor Peitsch geknallt.

Wie dos gaahling feder ruckt,

itze gieht’s lang nei in Wald.


Trab, trab, trab! Nu rennt, ihr Pfaar!

Grode gieht’s ewing barg o.

Ugelick! Dar Ast hing tief

un dor Schnee stiebt tüchtig ro.


Alles in dan Schlieten gauckst!

„Gabt när mol e Flaschel rüm!“

Wärmt mor sich vun inne auf,

is de Kält när halb su schlimm.


Brr! E Gasthaus stieht an Wag

un dor Wirt rufft: „Kummt när rei!“

Aah de Pfaar kriegn Futtersäck,

do ward Haber drinne sei.


Pfaargetrappel, Hüste Hott!

Hammzu muss de Fahrt nu gieh.

Su e Schlietenfahrt durchn Wald:

Kinner, Kinner – is dos schie!

Monika Tietze


Share by: